Na mocy obwieszczenia Ministra Zdrowia od 1 listopada 2022 r. leczenie inklisiranem dorosłych pacjentów z hipercholesterolemią rodzinną oraz pacjentów bardzo wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego z podwyższanym stężeniem cholesterolu LDL będzie w pełni finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia po zakwalifikowaniu pacjentów do programu lekowego B.101. LECZENIE PACJENTÓW Z ZABURZENIAMI LIPIDOWYMI. 

 

Inklisiran jest pierwszym zarejestrowanym w Europie i jedynym w swojej klasie lekiem siRNA (małym interferującym RNA) obniżającym stężenie cholesterolu frakcji LDL (lipoproteiny o małej gęstości), tzw. „złego” cholesterolu. Podawany jedynie dwa razy w roku inklisiran wykazał długotrwałe i znaczące zmniejszenie stężenia cholesterolu LDL o ponad 50% oraz doskonały profil bezpieczeństwa i tolerancji u pacjentów mających wysoki poziom LDL pomimo stosowania maksymalnych tolerowanych dawek statyn. W obszernym programie badań klinicznych ORION, analiza wyników 3. badań III fazy obejmujących 1833 pacjentów leczonych inklisiranem wykazała, że 87% z nich osiągnęło poziom LDL-C <70 mg/dL a 75% pozom LDL-C <50 mg/dl[4].

 

Jednocześnie Minister Zdrowia zliberalizował kryteria włączania pacjentów do programu B.101. LECZENIE PACJENTÓW Z ZABURZENIAMI LIPIDOWYMI, umożliwiając tym samym skorzystanie z najnowocześniejszych leków obniżających stężenie cholesterolu LDL we krwi większej grupie, m. in. pacjentom do 24 miesięcy po pierwszym zawale, jeżeli wystąpił u nich przed ukończeniem 50 roku życiu bez konieczności wystąpienia drugiego incydentu sercowo-naczyniowego czy też pacjentom z całkowitą nietolerancją statyn.

 

Miażdżyca oznacza odkładanie się lipidów (postępujące w czasie), głównie cholesterolu frakcji lipoprotein o małej gęstości (cholesterolu LDL), na wewnętrznej wyściółce tętnic. Nieoczekiwane rozerwanie blaszki miażdżycowej może spowodować miażdżycowy epizod sercowo-naczyniowy, taki jak zawał serca lub udar mózgu[5],[6].

 

Choroby sercowo-naczyniowe o podłożu miażdżycowym dotykają ponad 300 mln osób globalnie[7]. Spośród wszystkich zgonów sercowo-naczyniowych, 85% spowodowanych jest zawałem serca lub udarem mózgu[8]. Na całym świecie, w tym w Polsce, z powodu chorób układu krążenia umiera więcej osób niż z powodu jakiejkolwiek innej choroby. Szacuje się, że do 2030 r. liczba zgonów spowodowanych chorobą sercowo-naczyniową o podłożu miażdżycowym osiągnie 23,3 mln rocznie[9].

Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące prewencji chorób sercowo-naczyniowych wskazują, że Polacy należą do grupy wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego[10]. Oznacza to, że w Polsce jest ono od 20 do 30% wyższe niż w krajach o niskim czy umiarkowanym ryzyku[11]. Podwyższone stężenie cholesterolu LDL dotyczy blisko 60% społeczeństwa – co drugiego Polaka, ale zaledwie 6% pacjentów jest leczonych skutecznie[12]. Hipercholesterolemia jest najpowszechniejszym i jednocześnie najłatwiej modyfikowalnym czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia[13]^,[14].

 

Kontrola stężenia cholesterolu LDL we krwi to „gra zespołowa” – konieczna jest współpraca na linii pacjent-lekarz, stosowanie się do zaleceń i regularne przyjmowanie leków. Szczególnej opieki i stałej kontroli stężenia cholesterolu LDL wymagają pacjenci z bardzo wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym oraz chorzy, którzy nie odpowiadają na leczenie. W ich przypadku zaniechanie bądź niewłaściwe leczenie może mieć szczególnie dotkliwe konsekwencje[15]^,[16] – średnio co czwarty pacjent po zawale nie przeżyje 3 lat od wypisu ze szpitala^[17].

 

Kontrola stężenia cholesterolu LDL, to podstawowy oręż do walki z „niewidzialną” pandemią, jaką stanowią choroby sercowo-naczyniowe. Dlatego, kluczowe jest, aby pacjenci na całym świecie mieli dostęp do wiedzy, diagnostyki oraz najskuteczniejszych terapii. Tylko w ten sposób możliwe będzie osiągnięcie wspólnego celu, jakim jest obniżenie liczby zgonów z powodu chorób sercowo-naczyniowych.