Diagnoza schyłkowej niewydolności nerek oznacza zmianę życia pacjenta o 180 stopni – głównie ze względu na rozpoczęcie ratującej życie, ale jednocześnie generującej poważne wyzwania, terapii nerkozastępczej. Pojawia się konieczność rezygnacji z wielu dotychczasowych aktywności czy potrzeba radykalnej zmiany diety. W Polsce dializowanych jest regularnie ponad 20 tys. osób, a osób z chorobami nerek co roku przybywa. Wsparcie najbliższych to kluczowy element terapii, zarówno w sferze emocjonalnej, jak i w organizacji codzienności, której rytm wyznaczają regularne wizyty w stacjach dializ.

Nagłe i postępujące epizody mikroangiopatii zakrzepowej (TMA) spowodowane niekontrolowaną aktywacją układu dopełniacza prowadzącą do upośledzenia czynności nerek, nadciśnienia tętniczego, napadu padaczkowego czy udaru oraz liczne hospitalizacje to codzienność pacjentów cierpiących na ultrarzadką chorobę genetyczną - atypowy zespół hemolityczno-mocznicowy. 

Początkowy przebieg przewlekłej choroby nerek ma charakter bezobjawowy, co szczególnie utrudnia jej diagnostykę. Powoduje to późne wykrycie i objęcie opieką chorych, którzy są już w zaawansowanym stadium tej nieuleczalnej choroby. Całkowita utrata czynności nerek, do której co roku dochodzi u co najmniej 6500 osób wymaga wdrożenia leczenia nerkozastępczego – dializ lub przeszczepu nerki. Liczba osób dializowanych w Polsce rośnie o około 1,8 proc. rocznie, a 80 tysięcy osób rocznie umiera z powodu przewlekłej niewydolności nerek. Zmiany, które powoduje choroba są nieodwracalne i postępują, a jakość życia chorego pogarsza się, istotnie wpływając na funkcjonowanie w społeczeństwie. Choroby nie da się wyleczyć, ale można spowolnić jej postęp, jeśli zostanie wykryta w porę.