Stany Zjednoczone mają największą populację osób osadzonych w więzieniach na świecie. Mimo że populacja USA to zaledwie 4,3% populacji świata, aż 20% wszystkich osadzonych na świecie odbywa swoją karę w amerykańskim więzieniu. W wielu przypadkach dostęp do ochrony zdrowia dla osadzonych jest ograniczony, szczególnie jeśli mowa jest o węższych specjalnościach. Przyczyną tego są najczęściej warunki geograficzne, konieczność podróży do miejsca opieki oraz koszty transportu.

Opieka zdrowotna jest jednak w zakładach karnych niezwykle potrzeba: znacząco nadreprezentowane w populacji osadzonych są uzależnienia, zaburzenia psychiczne, choroby zakaźne, a także cukrzyca.

Badacze ze Szkoły Medycznej Uniwersytetu Colorado przeprowadzili badanie wśród administracji aresztów i więzień na terenie stanu Colorado. W formie ankiet online zapytali o: dostępność opieki zdrowotnej na miejscu, dostępność opieki zdrowotnej poza terenem instytucji, dostępność telemedycyny oraz zainteresowanie implementacją telemedycyny w instytucji. Przy każdym pytaniu istniała możliwość pisemnego komentarza. Skontaktowano się z 46 zakładami karnymi (45 areszty okręgowe oraz 1 więzienie stanowe).

Ankiety wypełniło 20 instytucji – 19 aresztów i więzienie, co daje odsetek odpowiedzi na poziomie 43,5%. Stacjonarna opieka medyczna była dostępna w 18 (90%) zakładach, z czego w jedenastu dostęp był codzienny, w trzech od poniedziałku do piątku oraz w czterech co najmniej raz w tygodniu. Większość ankietowanych zadeklarowała dostępność zróżnicowanego personelu, łącząc personel lekarski i pielęgniarski. Dwa ośrodki zanotowały dostępność jedynie pielęgniarki, z czego w jednej były to wizyty 1-2 razy w tygodniu, natomiast w drugiej – pielęgniarka była obecna codziennie. Zaledwie z 3 z 18 instytucji, które posiadały opiekę stacjonarną, nie miało dostępu do konsultacji specjalistycznych. Połowa zadeklarowała stacjonarną dostępność lekarzy chorób zakaźnych i tyle samo – specjalistów medycyny uzależnień. Dwanaście obiektów dysponowało stacjonarną opieką psychiatryczną.

Połowa jednostek zanotowała brak dostępu do opieki specjalistycznej w promieniu 50 mil (80 km). Najczęściej dotyczyło to medycyny uzależnień oraz chorób zakaźnych i endokrynologii. Ankietowanych zapytano także o największe potrzeby w ramach opieki specjalistycznej nad osadzonymi. Największe zapotrzebowanie deklarowano dla psychiatrii, medycyny uzależnień oraz chorób zakaźnych.

Wśród 19 instytucji, które odpowiedziały na pytanie o dostępność telemedycyny, 6 odpowiedziało twierdząco. Najczęściej, opieka telemedyczna dotyczyła psychiatrii, na drugim miejscu była to medycyna uzależnień. Ponad połowa (10, 58,8%) z 17 jednostek, które odpowiedziały na pytanie w tym temacie, wyraziło zainteresowanie implementacją telemedycyny. Najczęstszą motywacją były kwestie geograficzne. Największe obawy wiązały się natomiast z wstępnymi kosztami inwestycji, szkoleniem personelu oraz zainteresowaniem lokalnych świadczeniodawców do prowadzenia konsultacji telemedycznych z zakładami karnymi. Dodatkowo, ankietowani wyrazili zainteresowanie tele-triagem w przypadku osadzonych potrzebujących pilnej pomocy.

Warto zaznaczyć, że część ankietowanych wyraziła wątpliwość co do opłacalności takiego rozwiązania w porównaniu z tradycyjną formą opieki zdrowotnej. W odpowiedzi autorzy przytaczają wyniki innego badania, które wykazało oszczędności na poziomie 37 tysięcy dolarów miesięcznie dla średniej wielkości instytucji, co dało szybszy niż zakładany zwrot z inwestycji (32 vs. 48 miesięcy). Oszczędności wynikają przede wszystkim z eliminacji kosztów transportu osadzonego do przychodni/szpitala. Pozwala to także lepiej dysponować obsadą strażniczą, spośród której nie muszą być delegowani funkcjonariusze do nadzoru poza obiektem.

Podsumowując, telemedycyna jest atrakcyjną usługą dla administratorów aresztów i więzień, jednak ze względu na obawy o koszty i sprawność funkcjonowania systemu, jej implementacja przebiega wolniej niż możny tego oczekiwać. Prawidłowym jednak wydaje się promowanie dostępu do telemedycyny w systemie więziennictwa, gdyż może być dobrą odpowiedzią na palące potrzeby opieki medycznej specyficznej grupy, jaką są osadzeni w zakładach karnych.