Moja historia z KSON zaczęła się 2 lata temu, jestem obecnie 4 lata po wypadku i przyszedł taki moment kiedy stwierrdziłem , że już za dużo siedzenia w domu, czas na aktywizację na nowo i tak z przyjaciółką przechodziliśmy obok Karkonoskiego Sejmiku Osób Niepełnosprawnych - wcześniej nie miałem pojęcia, że taka instytucja w ogóle działa w naszej okolicy - przechodziliśmy obok z koleżanką i powiedziałem „chodź zobaczymy może uda się jakąś pracę znaleźć czy coś może podpowiedzą”. I tak po wizycie, już wyszedłem z dokumentami zatrudnieniowymi na staż i tak historia się ciągnie już ponad 1,5 roku.

Przede wszystkim myślę, że tutaj taką bardzo graniczną barierą są bariery architektoniczne. Wiele ludzi nie ma możliwości wyjścia z domu. Ja na przykład nie mam możliwości powrotu do domu, ponieważ mam do pokonania ponad 10 schodów, których sam nie jestem w stanie pokonać i niestety muszę czekać na to aż mi ktoś pomoże. O tyle dobrze mam że ja, sam jestem w stanie zjechać sobie po tych schodach na wózku, więc mogę wyjść, ale wiele osób siedzi po prostu w domach w zamknięciu, bo no nie mają pomocy, nie mają wsparcia np. ze strony przyjaciół znajomych aby dalej działać w tym świecie. Siedzenie i patrzenie na świat przez okno niestety niszczy naszą głowę. Nie jest to tak że myślimy sobie że będzie wszystko dobrze i tak się stanie. Wszystko się dzieje podświadomie, "zamyka nam się umysł" i coraz bardziej się dołujemy. Jeżeli wyjdziemy z domu to jednak mamy kontakt z ludźmi, z otoczeniem i człowiek się czuje inaczej.

Takim drugim problemem, dla mnie jako osoby niepełnosprawnej, jest brak akceptacji ze strony różnych środowisk. Nie uczymy społeczeństwa jak postępować z osobami niepełnosprawnym. Nadal większość ludzi osoby niepełnosprawne uważa za jakieś "trędowate" i że niepełnosprawnością można się zarazić.... Ja wychodząc z domu mam wrażenie, że każdy się na mnie patrzy na ulicy, dla mnie to jest zjawisko nie do przyswojenia, gdzie każdy zwraca uwagę na osobę niepełnosprawną. Chociaż żyjemy w takich czasach że osób niepełnosprawnych spotyka się coraz więcej, to nadal brakuje nauki i uświadamiania przez rodziców i szkołę -  dzieci wytykają palcami osoby niepełnosprawne. A wystarczyłoby powiedzieć kilka słów, że taki jest świat, każdemu może się cos przydarzyć i dzieci inaczej będą na to patrzyły, jednak wiele rzeczy wynosi się z domu i ze szkoły.

Edukujemy w wielu innych, czesto mniej przydatnych sprawach, a takie kwestie życia codziennego odkładamy, myślimy , że to samo przyjdzie, a jednak nasze społeczeństwo nie jest takie żeby samo sie uczyło.

Pierwszym takim przykładem jest wsparcie psychologa. Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych prowadzi porady psychologiczne nieodpłatnie więc w tej swerze wiele się zmieniło i praca z psychologiem pokazała mi jak żyć ze swoimi problemami i nie przejmować się światem zewnętrznym, który nas nadal wytyka palcami. KSON prowadzi wiele projektów, na chwilę obecną są 3 projekty zatrudnieniowe dla osób z niepełnosprawnościami, dając dużą możliwość aktywizacji zawodowej. Ja akurat jestem z zawodu hotelarzem, gdzie po wypadku nie miałem możliwości świadczenia usług hotelarskich. Na wózku inwalidzkim jest to bardzo utrudnione, dlatego się przebranżowiłem i podjąłem zatrudnienie w Karkonoskim Sejmiku. Ponadto KSON pomaga finansowo. Wiemy, że osoby z niepełnosprawnościami mają dużo wydatków, nie tylko na leczenie i leki. Każdy grosz się przydaje, a Karkonoski Sejmik prowadząc staże ma do zaoferowania bardzo dogodne warunki dla osób z niepełnosprawnościami. Ja, dzięki zarobionym środkom miałem możliwość możliwość dalszego leczenia.

Dużą rolę odgrywa nasze otoczenie najbliższe czyli rodzina, znajomi, przyjaciele. Mi bardzo pomogli przyjaciele. Oni mnie namawiali na wyjście z domu, oni mnie wyciągali, zabierali na początku na różnego rodzaju wycieczki, bo w momencie kiedy wsiadłem na wózek inwalidzki dla mnie każde wyjście było barierą. Nie wyobrażałem sobie jak gdzies dojadę, gdzie się załatwię, a dzięki przyjaciołom tym najbliższym, nie było czegoś takiego że nie damy rady. Musimy dać radę, spróbujmy. Dzięki przyciołom i rodzinie jesteśmy w stanie pokonać wiele przeszkód, nawet takich które wydają się niemożliwe do pokonania.

Bardzo trudne, jak najbardziej początki były takie że ja siedziałem i płakałem sam. Wiadomo jak to życie z dnia na dzień się potrafi zmienić, ale myślę że wiele siedzi u nas w głowie. Nie możemy się przede wszystkim poddawać i nie rozmyślać o tym co będzie, o barierach których nie pokonamy. Nie możemy tak myśleć, musimy wierzyć w siebie i przede wszystkim iść i próbować, nie poddawać się i próbować każdego najmniejszego kroku, pokonać niski krawężnik, później próbować wyższy krawężnik, aż przyjdzie taka łatwość, że samemu zaczniemy wychodzić z domu, przyjdzie chęć na spotkania towarzyskie, nie tylko ze znajomymi ale z ludźmi po prostu na jakiś imprezach masowych.

Mówić że niepełnosprawność nie jest covidem, że nie zaraża. Wielu ludzi boi się udzielić pomocy czy nawet porozmawiać z taką osobą. Dawniej osoby niepełnosprawne po prostu były zamykane w domu do widzenia szlaban zamknięty i człowiek nie istniał. Dzisiaj jest to już coraz mniej spotykane, że osoby z niepełnosprawnościami siedzą w domu, chyba że bariery architektoniczne są nie do przejścia. Przede wszystkim trzeba pokazywać ludziom, że są osoby z niepełnosprawnościami to ludzie tak samo normalni jak wszyscy dookoła, tylko mają pewne dysfunkcje. Mój mózg i myślenie sie nie zmieniło, nie ruszam tylko nogami, więc jestem dalej tą samą osobą, a po wypadku wielu znajomych się odsunęło. Dlatego trzeba edukowac, w szkołach klasy koedukacyjne są dobrym rozwiązaniem.


rozmawiała: Joanna Zagrajek, redakcja Medicalpress