Coraz częściej występujące choroby cywilizacyjne, jak cukrzyca, otyłość czy choroby układu krążenia, oraz starzenie się społeczeństwa to czynniki, które w znacznym stopniu wpływają na liczbę osób dotkniętych problemem trudno gojących ran. Już dziś dotyczy on 0,5 mln Polaków. I nie jesteśmy niechlubnym wyjątkiem, bo szacuje się, że w krajach uprzemysłowionych rany przewlekłe występują w przypadku 1–1,5% populacji ogólnej i 3% populacji powyżej 60. roku życia^[1]. Z tematem trudno gojących ran związanych jest wiele mitów, które powielane utrudniają zmierzenie się z tym wyzwaniem. Dziś rozprawimy się z najpopularniejszymi z nich.

Okres jesienno-zimowy nie jest łatwy dla pacjentów z trudno gojącymi ranami oraz ich opiekunów, gdyż zarówno  wychładzanie ciała jak i jego przegrzewanie nie wpływają korzystnie na regenerację skóry. O trudno gojące rany - czyli takie, których stan, pomimo odpowiedniego z nimi postępowania nie ulega przez dłuższy czas poprawie -należy zadbać kompleksowo, od zewnątrz m.in. stosując odpowiednie opatrunki, ale także od wewnątrz poprzez dostarczenie organizmowi potrzebnych składników odżywczych, wspomagających regenerację uszkodzonych tkanek.

Prawidłowe gojenie ran może być szczególnie utrudnione latem – wpływają na to wysokie temperatury, które zwiększają potliwość i wilgotność skóry, co nie sprzyja regeneracji tkanek. Efektem może być powstanie trudno gojących ran, czyli takich, których stan – pomimo odpowiedniego z nimi postępowania – nie ulega przez dłuższy czas poprawie. O ranę należy zadbać kompleksowo, od zewnątrz, ale także poprzez dostarczenie organizmowi potrzebnych składników odżywczych, wspomagających regenerację tkanek.